Rozdział 8

Gdy się obudziłam, za oknem było już ciemno. Ktoś leżał koło mnie. Odwróciłam się na drugi bok i ujrzałam zielono-niebieskie oczy Sykesa.

-Po coś tu przyszedł?- syknęłam.

-Żeby cię obudzić, bo mamy jechać załatwić paszporty, ale jesteś zbyt słodka gdy śpisz, więc tylko położyłem się koło ciebie- wyjaśnił z uśmiechem.

-Dobra, daj mi 15 minut na wyszykowanie się i możemy jechać- powiedziałam zaspana.

Wzięłam do ręki nowo kupione spodnie i T-shirt, ale Nathan gdy to ujrzał powiedział:

-Nie to.

-No to co?- spytałam zdziwiona.

-To- rzekł, podając mi czarną spódniczkę, białą, elegancką koszulkę i czarne szpilki.

-Ehh...okay- westchnęłam i wzięłam od niego ubrania- Za to ty ubierasz, to co ja ci wybiorę- dodałam.

-Czyli co?- zapytał ze zdziwioną miną.

Dałam mu do ręki czarne rurki, czarny t-shirt, czerwoną marynarkę i białe Adidasy.

-No dobra- powiedział, zdjął koszulkę którą miał na sobie, wyjął z szafki dezodorant, którego zapach po chwili wypełnił cały pokój, po czym ubrał na siebie czarny t-shirt.

Stałam przez ten czas jak słup soli, wpatrzona w jego klatę. Była cudowna. Gdy chłopak spostrzegł, że mu się przyglądam, zaśmiał się i powiedział:

-Co mi się tak przyglądasz?

-Tak po prostu- odpowiedziałam i szybko poszłam do łazienki żeby się przebrać.

Jak weszłam do przedpokoju, gotowa do wyjścia, zastałam tam Nathana. Na jego widok lekko przygryzłam dolną wargę.

-Spóźniłaś się- powiedział sucho- Tym razem 3 minuty.

-Przepraszam- rzekłam cicho, ze sztuczną skruchą, i dałam chłopakowi buziaka w policzek.

Wyszliśmy z domu, wsiedliśmy do auta i gdzieś pojechaliśmy.

-Gdzie i jak chcesz załatwić te paszporty?- spytałam naturalnym głosem.

-Mam znajomości- powiedział i zaśmiał się- Już nieraz wyrabiałem sobie taki paszport- dodał.

-Czy to na pewno bezpieczne?- dopytywałam.

-Możesz mi zaufać?- odpowiedział pytaniem na pytanie.

Spojrzałam na niego z niedowierzaniem i uniosłam jedną brew. Nathan westchnął.

-Dobra, rozumiem cię. Pewnie ciężko ci będzie zaufać kolesiowi, który cię porwał i jest dealerem narkotyków, ale musisz mi zaufać- powiedział spokojnie.

-Na podstawie czego mam ci ufać!?- podniosłam ton.

Chłopak zjechał na pobocze, zgasił silnik, spojrzał na mnie i westchnął.

-Lucy- zaczął- gdyby nie ja, to już byś nie żyła.

-Jak to?- spytałam zdziwiona.

-Ludzie mojego byłego wspólnika napadli na tamtą bazę w lesie niedługo po tym, jak ją opuściliśmy. Gdybyś tam została to by cię zabili!- wyjaśnił.

-To czemu mnie tam nie zostawiłeś? Tom i tak nie odda ci tej kasy, bo nie ma!- zdenerwowałam się.

-Tom...- powiedział i zaciął się.

-Co "Tom..."!?- krzyknęłam wystraszona.

-Wracał z uczelni, był lekko pijany, wypadł pod auto i zginął na miejscu...- odparł cicho Nathan.

-No to tym bardziej powinno być ci obojętne to czy mnie wypuścisz, czy nie- rzekłam.

-Powinno, ale nie jest...- spojrzał na mnie- Ja coś do ciebie czuję, Lucy- dodał.

Przez chwilę patrzył głęboko w moje oczy a ja w jego, po czym mnie pocałował. Z początku się opierałam, ale w końcu oddałam się pocałunkowi. Gdy się ode mnie odsunął, uśmiechnął się i spytał:

-Już rozumiesz czemu to nie jest mi obojętne?

-Ty...porywasz ludzi, kłamiesz! Nie umiesz kochać!- wykrzyczałam, a w moich oczach pojawiły się łzy.

-Lucy, uspokój się- powiedział łagodnym tonem Nath, ocierając mi łzy.

-Mam być spokojna przy tobie!?- spytałam podniesionym tonem, ze sztucznym niedowierzaniem- Nosisz ze sobą broń a ja mam nie panikować!?

Sykes wyjął z kieszeni pistolet i schował go do schowka.

-Noszę go dla naszego, a głównie twojego bezpieczeństwa- powiedział spokojnie- ale skoro wtedy się mnie boisz...- ponownie otarł moje łzy.

-Możemy już jechać?- zmieniłam temat.

-Jasne, już jedziemy- odpowiedział i ruszyliśmy.

Reszta drogi minęła w milczeniu. Zatrzymaliśmy się na podjeździe jakiegoś budynku, który nie był pierwszej nowości, ale nie był też stary. Czułam, że staje się taka jak Nathan; fałszywy paszport, ucieczka przed jakimiś ludźmi. Jeszcze mi tylko pistoletu brakuje!

---------------------

Hejka :)

Na wstępie muszę napisać, że gdyby nie Lucas, to nie byłoby dziś tego rozdziału :) LUCAS KOCHAM CIĘ!!! 💕💕💕

Jestem od wczoraj we Francji. Mieszkam u rodziny w pięknym miasteczku Millieres :) Są strasznie mili i straaaaaaasznie dużo jedzą, zwłaszcza Léo i Lucas, z którymi mam grać w nogę :3

No to nie będę się już rozpisywać, bo to pewnie nikogo nie ciekawi xD

Pozdrowienia z Francji,

Alexandra ;)