Rozdział 7

Obudził mnie czyjś głos.

-Wstawaj!- krzyknął Nathan nad moim uchem.

Zerwałam się jak poparzona.

-Za 15 minut w przedpokoju- warknął.

Szybko się wyszykowałam i zeszłam na dół. Brunet spojrzał na swój czarny zegarek na ręce, pewnie drogi.

-Dwie minuty spóźnienia- burknął.

-Jezu, tylko dwie minuty- powiedziałam wzdychając.

-Nie Jezu, tylko Nathan- zaśmiał się.

-Czepiasz się- odparłam z uśmiechem.

-Co nie zmienia faktu że się spóźniłaś- podniósł ton.

-No i co?- wyrzuciłam z siebie.

-Coś się mówi- odparł.

-Sorry!- wybąkałam na siłę.

-Grzeczniej- powiedział poirytowany i nastawił policzek.

Bez zastanowienia uniosłam dłoń i chciałam nią uderzyć Nathana, ale chłopak nieoczekiwanie chwycił mój nadgarstek.

-Chciałaś mnie uderzyć?- podniósł ton.

-Tak- odparłam bez wahania.

-Oj, grabisz sobie- powiedział chwytając mnie w talii i przyciągając do siebie.

Wzdrygnęłam się.

-Denerwuje cię to, tak?- spytał ze sztucznym zdziwieniem.

-Tak- warknęłam przez zaciśnięte zęby.

-Mogę tak dużej, więc lepiej mnie nie denerwuj- syknął i mnie puścił- Teraz przeproś jak należy- znów nastawił policzek.

-Przepraszam- powiedziałam cicho i niechętnie, delikatnie cmoknęłam go.

-Teraz do auta- warknął.

-A gdzie Sam i Kris?- spytałam, bo nie widziałam ich rano.

-Byli coś załatwić, już powinni być w aucie przed domem- powiedział sucho.

Wyszliśmy przed dom, gdzie stało grafitowe BMW. Skierowaliśmy się z Nathanem do garażu. Wsiedliśmy do czarnego Mercedesa i pojechaliśmy, a za nami Sam i Kris. Gdy wyjechaliśmy z lasu na drogę, skręciliśmy w prawo, a kumple Nath'a w lewo.

-Czemu się rozdzielamy? Gdzie jedziemy?- spytałam lekko zdziwiona.

-Dowiesz się w swoim czasie- powiedział wpatrzony przed siebie w drogę- Masz paszport?- spytał ni stąd ni z owąt.

-Mam. A po co ci to wiedzieć?- spytałam.

-Musisz go zniszczyć. Będziesz miała nowy- odparł beznamiętnie.

-O co kurwa chodzi!?- wrzasnęłam.

Nathan skręcił na stację benzynową, stanął na wolnym miejscu, zgasił silnik i powiedział.

-Serio chcesz wiedzieć?- spytał, spoglądając na mnie ze smutną miną.

-Tak- powiedziałam stanowczo.

-Ehh...okay- westchnął- Jak zapewne wiesz, jestem dealerem narkotyków, ale kończę z tym już, więc chcę wyrównać wszystkie długi. Jako jedyny ma u mnie jeszcze dług Tom, i raczej nie garnie się do zbierania kasy. Wcześniej byłem dealerem razem z kumplem, ale pokłóciliśmy się i zacząłem działać sam. Cały czas próbuje się na mnie zemścić bo to ja miałem cały czas więcej klientów i towaru a co za tym idzie-kasy. Nie wiem jak, ale namierzył naszą bazę, tą w lesie, więc musieliśmy ją opuścić- powiedział i przetarł zmęczone oczy.

-Czemu pojechaliśmy w inne strony, innymi autami?- dociekałam.

-Ten mój były wspólnik nie wie, że zmieniłem auto i nadal myśli że jeżdżę BMW, więc pojedzie gonić Sam'a i Kris'a a w tym czasie my będziemy już za granicą- wyjaśnił.

-To po co ciagniesz mnie ze sobą!?- krzyknęłam oburzona.

-Zabił tą twoją przyjaciółkę, bo widział mnie z nią w klubie i myślał że coś między nami jest, ale ja po prostu jestem świetnym aktorem. Zabił ją żeby mnie zastraszyć. Ty jesteś następna na jego liście- powiedział zciszonym głosem.

-Jak to!?- wystraszyłam się nie na żarty.

-Jeden z jego ludzi zobaczył nas razem w sklepie. Myślą, że jesteśmy razem i chcą zabić ciebie- odpowiedział.

Patrzyłam przed siebie w jakiś niewidoczny punkt.

-Wszystko w porządku?- spytał troskliwie Nathan.

-Czy jak wyjedziemy z kraju, wszystko się ułoży i będę mogła żyć bez strachu, że ktoś mnie zabije?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Tak- rzekł i otarł łzę z mojego policzka.

-Jedźmy- rzuciłam krótko.

-Okay- potwierdził, odpalając auto- Na razie będziemy w tymczasowej bazie, dopóki nie załatwię paszportów.

-One będą fałszywe, prawda?- zapytałam niepewnie.

Chłopak przytaknął kiwając głową.

-Mogę chociaż wiedzieć jaką tożsamość dostanę? Kim będę?- próbowałam wycisnąć z niego jak najwięcej.

-Będziesz Lucilla Brown, 20 lat- powiedział spokojnie.

-A ty?- dalej pytałam.

-Nathan Sykes, 22 lata- oznajmił- Będziemy udawać że jesteśmy parą.

-Ale nie małżeństwem!?- krzyknęłam przerażona.

-Hehe, nie. Chłopak, dziewczyna- zaśmiał się pod nosem.

Nie dość, że go nienawidziłam, to jeszcze musiałam udawać jego dziewczynę! To było straszne.

W pewnym momencie zatrzymaliśmy się na parkingu przy galerii handlowej.

-Chodź, kupimy coś do ubrania- zaproponował Nath.

Wysiedliśmy z auta.

-Eee... Nathan, mam pytanie...- zaczęłam nieśmiało.

-Pytaj- rzucił krótko.

-Od kiedy muszę udawać twoją...dziewczynę?- spytałam niechętnie.

-Od teraz- uśmiechnął się i wziął mnie za rękę.

Skrzywiłam się na to. Trochę poprawił mi się humor, gdy weszliśmy do sklepu. Wybrałam kilka bluzek, spodni, bluz i trampek oraz, za nakazem mojego "chłopaka", kilka sukienek i spodniczek. Natomiast Nathan kupił sobie kilka koszulek, koszul, bluz, rurek w różnych kolorach i trampek, a po długich namowach kupił kilka marynarek.

Z galerii wyszliśmy obładowani torbami. Wszystko daliśmy do bagażnika i pojechaliśmy dalej. Po godzinie dojechaliśmy do jakiegoś średniej wielkości domu. Chłopak wjechał do garażu, wziął nasze zakupy i weszliśmy do domu.

-Jak się ściemni to pojedziemy załatwić paszporty- oznajmił, zdejmując swoje Adidasy.

Zabrał torby z zakupami i poszedł do jednego z pokoi na parterze. Poszłam za nim, stanęłam w progu i spytałam:

-Rozumiem, że to twój pokój, więc gdzie jest mój?

-Jest tylko jeden pokój- odpowiedział, spoglądając na mnie z łobuzerskim uśmiechem.

-Co!?- wrzasnęłam gdy to uslyszałam- Nie będę z tobą spała!

-Nie masz innego wyjścia- rozłożył bezradnie ręce, w dalszym ciągu uśmiechając się.

-No to śpię na sofie w salonie- oznajmiłam.

-Proszę bardzo- rzekł krótko- Zrób coś do jedzenia- powiedział.

-Jeszcze coś się mówi- pouczyłam go, opierając się o futrynę.

-Proszę- odparł przez zęby.

Poszłam do kuchni, znalazłam wszystkie potrzebne składniki i zrobiłam pizzę. Wyjęłam talerze, postawiłam danie na stole i zawołałam Nathana.

-Mmm ale ładnie pachnie- powiedział uśmiechając się do mnie.

Zjedliśmy w milczeniu, po czym pozbierałam talerze i odniosłam je do kuchni. Wycierałam blat, gdy nagle poczułam ciepło na biodrach oraz czyjś oddech na szyi. To był Nathan.

-Pyszna była ta pizza- wyszeptał mi na ucho cały czas trzymając dłonie na moich biodrach- Jak ci mogę podziękować?- spytał szeptem.

-Posprzataj kuchnię a ja sobie pójdę spać- zwinnie wywinęłam się z jego uścisku i poszłam do pokoju, gdzie szybko zasnęłam.

--------------------------

No hej! :)

To chyba ostatni rozdział, który dodaję przed wyjazdem na wymianę do Francji. Straaaaaaasznie się boję! Będę mieszkać u jakiegoś chłopaka, który ma 13 lat i dwóch starszych braci xD (wyjeżdżam 9 maja i wracam 17 maja)

Uważam, że rozdział spieprzony na maxa :(

Dedykacja rozdziału dla Oli Nek <3

Proszę o komentarze, bo chcę wiedzieć, czy komuś się podoba (o ile ktoś czyta) xD

Do next'a,

Ola :)