Rozdział 2

Jechaliśmy tak już prawie godzinę i zaczęłam odczuwać chłód, w końcu miałam na sobie tylko krótką sukienkę. Nie miałam odwagi poprosić aby chłopak włączył ogrzewanie. Podkuliłam nogi do siebie aby było mi cieplej, a przynajmniej mniej zimno.

Minęło kilka minut.

-A co z Natallie?- wyrwało mi się.

-Z kim?- spytał zdziwiony chłopak.

-Z moją przyjaciółką, tą którą podrywałeś w klubie!- przypomniałam mu

-Wcale jej nie podrywałem, tylko udawałem żeby zwabić cię za budynek klubu.- wyjaśnił- Ty na prawdę myślałaś że ją podrywam?- zapytał z ironią w głosie.

-Tak- odparłam cicho, prawie szeptem.

-Ale dziewczyny są naiwne- zaśmiał się pod nosem.

Nic nie odpowiedziałam. Miałam dość tego chłopaka, samochodu, zimna i pytań na które nie chciał mi odpowiedzieć. Na domiar zlego zaczęłam odczuwać głód.

Po niedługim czasie dojechaliśmy do dużego domu w głębi lasu. Bałam się. Czy on chce mnie zgwałcić, zabić i porzucić moje ciało!? Chłopak wysiadł z auta i otworzył moje drzwi na zamek.

-Wysiadaj!- burknął

Nie zareagowałam.

-Juz!- dodał zdenerwowany.

-Nie- odpowiedziałam pewnie- Wysiądę dopiero jak odwieziesz mnie do mojego domu!

Poczułam jak chłopak mocno chwyta moje przedramię i wyciąga mnie siłą z auta a następnie prowadzi do drzwi domu. Otwiera je, ciągnie mnie do środka po czym z hukiem zamyka drzwi.

-Nathan, to ty?- usłyszałam męski głos, a po chwili ujrzałam dwóch mężczyzn w podobnym wieku do mojego porywacza, którzy przyszli do przedpokoju.

-A jednak ci się udało, tak jak przewidziałeś- rzekł wysoki blondyn o niebieskich oczach.

-Łatwo poszło- odparł z dumną mina Nathan, czy jak mu tam było.

-I co zamierzasz teraz zrobić?- spytał drugi, dość wysoki brunet z lekkim zarostem.

-Robić tak jak było w planie, czyli czekać aż Tom'owi zabraknie narkotyków. No i jak przypomni sobie o niej- tu wskazał na mnie kiwnięciem głowy.

Cały czas zaciskając swoją łapę na moim przedramieniu pociągnął mnie w stronę schodów, zaprowadził na górę do średniej wielkości pokoju i tam kazał mi zostać.

Pokój sam w sobie nie był brzydki; jasnofioletowe ściany, ciemnobrązowe panele, meble w kolorze paneli. Wszystko byłoby okay gdybym jeszcze wiedziała gdzie jestem i za co!

Usiadłam na brzegu łóżka a w mojej głowie kłębiły się tysiące pytań. Nagle usłyszałam jak ktoś z impetem wchodzi do pokoju. Leniwie podniosłam głowę. Ujrzałam Nathana, który skierował się w moją stronę i pociągnął mnie za nadgarstek sucho mówiąc:

-Kolacja na stole.

-Nie chcę jeść- odpowiedziałam beznamiętnie

-Milcz i na dół!- zdenerwował się chłopak.

Poszłam na dół i zaczęłam jeść kanapki, tak jak nakazał mi moj porywacz. Przy stole oprócz jego i mnie, siedzieli jego dwaj koledzy. Zostawiłam na talerzu jedną kanapkę.

-Już nie chcę- oznajmiłam

-Jedz- powiedział sucho Nathan

-Nie- postawiłam się

-Jedz!- powtórzył, tym razem groźniejszym tonem.

-Nie- znów się postawiłam

Chłopak wstał i wrzasnął:

-Jedz to!

Na to jeden z towarzyszy młodego porywacza powiedział:

-Nath, uspokój sie! Nie krzycz na nią, nic ci nie zrobiła!

-Niech mnie słucha i je, bo inaczej to się źle skończy!- rzekł podniesionym tonem zdenerwowany brunet.

-Przecież ona się ciebie boi!- odparł poirytowany

-Tak ma być, Sam- odpowiedział sucho Nathan

-Daj jej spokój, może już nie chce jeść!- wtrącił się drugi towarzysz

-Kris, to ja tu ustalam zasady.- powiedział podniesionym tonem chłopak.

Spojrzał na mnie z niechęcią.

-Do pokoju!- usłyszałam z jego ust.

Idąc po schodach pojedyncze łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Weszłam do pokoju, usiadłam w kącie i zaczęłam płakać. Dlaczego cierpię przez mojego najlepszego przyjaciela? Co on zrobil? Zabił kogoś? Okradł? Chwila... Nathan mówił coś o narkotykach? Nie wierzę że Tom bierze narkotyki! Nie wierzę! Siedząc w kącie pokoju, myśląc o tym wszystkim, ze łzami w oczach zasnęłam.

------------------------------

Hej :)

I mam już rozdział drugi :) Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale nie miałam jak dodać wcześniej :< Naciągnęłam ścięgno i mam nogę w szynie *kaleka* :/

Mam nadzieję, że się spodoba :D

Pozdrawiam, Oluś ;)